Realan je strah i zebnja budućih kretanja u proizvodnji hrane i prehrambenoj sigurnosti Srbije. Očigledno da je uvoz postao omiljena aktivnost pogotovo imajući u vidu trendove poslednjih godina u mesnoj proizvodnji. Što se tiče cena inputa u ratarskoj proizvodnji, osnovni problemi su odnosi cena materijalnih troškova i ostvarenog prihoda po jedinici površine kroz prinos puta cene
Kada se pogledaju cene veštačkih đubriva po godinama i cene derivata i uporede sa cenom krajnjeg proizvoda vidi se praktično sva rentabilnost ratarske proizvodnje.
Za razliku od Hrvatske gde je plavi dizel za poljoprivredu oslobođen plaćanja akcize, u Srbiji poljoprivrednik plaća punu cenu, a onda podnosi zahtev za refakciju odnosno povraćaj, ali dela akcize. Povraćaj je moguće ostvariti u iznosu od 50 dinara po litru do 100 litara po hektaru prijavljene površine. Cena plavog dizela u Hrvatskoj namenjenog poljoprivredi iznosi 0,79 eura ili 92,4 dinara.
Od inputa u ratarskoj proizvodnji, najveći doprinos troškova i uticaja na cene ima veštačko đubrivo. Kada se uporede cene 2011. godine i oktobra 2023. pred zasnivanje proizvodnje za 2024. godinu, prema podacima Sistema tržišnih informacija poljoprivrede Srbije, cena NPK đubriva u 2011. godini je bila za kompleksno NPK đubrivo 40 dinara, za Ureu 40 dinara i za azotno KAN 30 dinara. Cene u 2023. godini su za iste kategorije đubriva bile: za NPK 82 dinara, za ureu 76, i za KAN 75 dinara.
Cene poljoprivrednih proizvoda u Srbiji za iste posmatrane godine prema podacima ministarstva poljoprivrede su bile: za kukuruz u 2011. godini bila 22 dinara, a za pšenicu 20 dinara. U 2023 godini cene kukuruza su bile od 20-25 dinara, a pšenice od 22-25 dinara.
I sada bi bilo logično da imamo dobre uslove za stočarsku proizvodnju, jer kukuruz predstavlja osnovni input za ishranu stoke. Međutim, ako bi izuzeli državnu subvenciju, svako grlo junadi koje bi se hranilo prema normativu potrošnje inputa u tovu i proizvodnji mleka iz studije profesora Ekonomskog fakulteta u Subotici od 2012. godine, donosilo bi gubitak nešto manje od jednog dinara. Praktično, državna subvencija je jedini izvor prihoda.
Sem velikih sistema koji imaju zaokruženi ciklus proizvodnje (MK Agrar, odnosno Carnex, IM Matijević, Delta Agrar, Yuhor i još neki) veliki broj individualnih tovilišta je prethodnih godina i decenija praktično ugašen. Srbija se u snabdevanju junećeg mesa ograničila na velike sisteme, male klanice su efemerni tržišni učesnici.
